Witajcie w poniedziałek,
ostatnio coraz częściej dopada mnie uczucie marnotrawstwa. Myślenie o tym ile ciekawych, pożytecznych i kreatywnych rzeczy mogłabym robić a jednocześnie trwanie w byciu leniwą kluchą. Kiedyś przez jakieś 3 miesiące (słomiany zapał od zawsze) prowadziłam bullet journal, w którym mam m. in. cele na 2020 r. - jedyne co udało mi się odhaczyć to magisterka. Nie kontynuowałam nauki hiszpańskiego, nie nauczyłam się języka migowego, nie opanowałam podstaw kaligrafii, nie zaoszczędziłam pieniędzy - ba! wszystkie oszczędności wydałam po drodze. Jak tak na siebie patrzę to czuję przeogromną odrazę. Czuję się jak wielka letnia mucha, która została uwięziona i czasami ma zrywy walki, bzyczy i obija się o ściany, ale ostatecznie i tak jest skazana na śmierć. Od małego mama wmawiała mi, że mam słomiany zapał, więc nie ma sensu zapisywać mnie na jakiekolwiek zajęcia i chyba miała rację, bo jako "dorosła", bardziej decyzyjna osoba, wybieram aktywności, które po jakimś czasie porzucam. A wiecie co jest najgorsze? Że ja tak na serio angażuje się całą sobą w to COŚ. Weźmy na przykład naukę hiszpańskiego - oprócz tego, że nakupiłam sobie książek i przeróżnych materiałów, to zapracowałam sobie i pojechałam na dwa tygodnie na Teneryfę na kurs tego języka. Nie była to tania sprawa, więc możecie sobie wyobrazić, że moja motywacja była naprawdę duża - przez jakiś rok. Rysowanie i malowanie trzymało się mnie około 1,5 roku i tutaj, jakby to wszystko zliczyć to wydałam na materiały około 2/3 tysięcy (serio, jest to drogie hobby, zwłaszcza jeśli ma się problem z zakupoholizmem). Cud, że wytrwałam na 5-letnich studiach (pierwsze studia rzuciłam po pierwszym semestrze). Miewałam też krótsze "zrywy" - planowałam wyjazd na erasmusa, wyjazd jako au pair, lekcje baletu, lekcje gry na pianinie, wyjazd na misje/ wolontariat... Czy cokolwiek z tego zrobiłam? No cóż... A, jeszcze odkąd pamiętam marzy mi się napisanie książki, zaczynałam już kilka razy. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że nie mogę zwalić winy na osoby trzecie czy czynniki zewnętrzne. Każde zaniechane działanie i zmarnowany dzień jest tylko i wyłącznie moją winą i mam tego świadomość. Choć dobrze znam to uczucie, tę frustrację, ciężko mi sobie z nią poradzić i zawsze przy tego typu rozmyślaniach wkracza mój border i chcę umrzeć, zniknąć itd. 😂 To taki śmiech przez łzy, wiem, że tak naprawdę nie chcę umierać, nie jestem w epizodzie depresyjnym, kilka dni temu miałam najwspanialsze urodziny w życiu, jestem w szczęśliwym związku 💕 Także pocieszające jest to, że mam świadomość tego, że te myśli nie do końca są moimi prawdziwymi myślami, wiem też, że odejdą na jakiś czas a później wrócą. I tak w kółko.
Dzisiejszy dzień, choć słoneczny i całkiem ciepły, jest po prostu nie moim dniem. Przyczyniła się też do tego waga, moja wyrocznia. W urodziny trzymałam "czystą michę". W piątek zobaczyłam 54,5 kg, ale z*ebałam. W sobotę mieliśmy gości i popłynęłam... Wypiłam sporo piwa, zjadłam o wiele więcej niż jem teraz na co dzień i wczoraj pojawiło się 55,8 kg. Dziś jest 55,6 kg i rozumiem, że wpływają też na to dni płodne, ale nie potrafię sobie wybaczyć tej soboty. Jestem na siebie przeogromnie wściekła i czuję obrzydzenie. Najgorsze jest to, że ja wcale nie pochłonęłam dużych ilości jedzenia, najwięcej kalorii wleciało z piwem. Też tak macie, że jak zawalicie i pojawia się więcej na wadze to zamiast silniejszej restrykcji czujecie silniejszą chęć jedzenia? Chora logika.
Dzisiejszy dzień spisuję na straty.
Trzymajcie się!
